Καλησπέρα σας και από μένα.
Αναφερθήκατε στο θέμα της συγχώρεσης και αναφέρεται στο αρχικό μήνυμα οτι δεν χρειάζεται να συγχωρήσεις την πράξη αλλά μόνον τον άνθρωπο.
Στην πράξη, αυτό μου φαίνεται κάπως οξύμωρο. Πώς θα μπορούσε κάποιος να συγχωρήσει μόνο την πράξη αλλά όχι τον άνθρωπο, και μόνο τον άνθρωπο αλλά όχι την πράξη.
Ήθελα να πω οτι η συγχώρεση είναι πρώτιστος θέμα αυτογνωσίας. Η μη-συγχώρεση, είναι έλλειψη κατανόησης.
Όποιο ελάττωμα αρνούμαστε να αποδεχτούμε στον εαυτό μας, αρνούμαστε να αποδεχτούμε στον άλλο, και αντιδράμε βίαια.
Όταν καταλάβουμε οτι έχουμε το ίδιο ελάττωμα που έχει ο άλλος, έστω και σε ένα βαθύ υποσυνείδητο επίπεδο, τότε θα αρχίσουμε να έχουμε κατανόηση και τότε θα αρχίσουμε να έχουμε συν-χώρεση.
Δεν κατανοούμε τον εαυτό μας, και δεν κατανοούμε τους άλλους. Δεν γνωρίζουμε τα ελαττώματά μας, οπότε δεν γνωρίζουμε τα ελαττώματα των άλλων. Κλείνουμε τα μάτια στα ελαττώματά μας και έτσι κλείνουμε τα μάτια στα ελαττώματα των άλλων. Δεν τα βλέπουμε. Και μετά, ξαφνικά, πέφτουμε από τα σύννεφα. Τα σύννεφα στα οποία βρισκόμασταν και απο τα οποία πέφτουμε είναι η άγνοια στην οποία υποβάλλαμε τον εαυτό μας.
Η συν-χώρεση είναι μια ενδιαφέρουσα λέξη.
Συν-χωρώ. Σαν να λες, βάζω στον ίδιο χώρο.
Όμως τι υπήρχε πριν σε αυτό το χώρο;
Εγώ. Πολύ εγώ.
Το εγώ πληγώνεται και αντιδρά βίαια.
Πρέπει να εξετάσουμε γιατί θεωρούμε οτι αυτό που μας έκανε ο άλλος, είναι άξιο συγχώρεσης; Μήμπως έχουμε κάνει το ίδιο; Μήμπως έχουμε το ίδιο χαρακτηριστικό, το ίδιο ελάττωμα, που προκάλεσε το λάθος;
Ποια είναι η δική μας στάση στη ζωή και πώς θα μπορούσε να αποφευχθεί το λάθος που μας προκάλεσε βλάβη;
Τέλος, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, οτι όσο θα υπάρχει το ελάττωμα, θα υπάρχει το πρόβλημα. Είτε το ελάττωμα είναι δικό μας, είτε είναι του άλλου.
Και αντί να κοιτάμε, πώς μπορούν οι άλλοι να αλλάξουν τα ελαττώματά τους, ας εκμεταλλευόμαστε τα λάθη τους, για να μπορέσουμε εμείς να αλλάξουμε τα δικά μας.
Παράδειγμα.
Μια φορά ήμουν με μια κοπέλα, και αυτή, στα πλαίσια της εμπιστοσύνης που είχαμε ο ένας στον άλλο, μου ζήτησε να κάνει κάτι με κάποιον, ερωτικό, που είχε απωθημένο. Η "φυσιολογική" αντίδραση σε αυτό (αυτή δηλαδή που θεωρείται φυσιολογική από τη διεστραμμένη κοινωνία μας) θα ήταν να νευριάσω, να της το κόψω αμέσως, κλπ κλπ.
Αντ'αυτού πολύ νηφάλια και χωρίς να κρατάω μαχαίρι πίσω απ' την πλάτη, της είπα "Κάνε ο,τι θες".
Ίσως κάποιος να απορεί γιατί επέλεξα αυτό τον τρόπο δράσης.
Πρώτα απ' όλα, ήταν η δεύτερη-τρίτη κοπέλα, που είχε τάσεις "ξενοκοιτάσματος". Επομένως, δεν το συναντούσα για πρώτη φορά.
Είναι λογικό, όταν βλέπεις ένα πρόβλημα να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, να αρχίσεις να αναρωτιέσαι, γιατί συμβαίνει αυτό;
Συνειδητοποίησα, οτι αυτή ήταν μια ευκαιρία, να αυτο-αναλυθω ως προς τη κτητικότητά μου, και γιατί είμαι κτητικός, και αν ειναι σωστό να είμαι κτητικός. Τέτοιες ευκαιρίες, δεν έρχονται κάθε μέρα, επομένως έπρεπε να την εκμεταλλευτώ το πρόβλημα για να βγάλω ο,τι καλύτερο μπορώ για τον εαυτό μου. Την κοπέλα δεν θα την είχα για πάντα, τον εαυτό μου όμως θα τον κουβάλω μέχρι το τέλος.
Διαλογίστηκα λοιπόν λίγο πάνω στο ζήτημα, έκανα μια σύντομη προσευχή, και της απάντησα
"Κάνε ο,τι θές".
Λίγη ώρα αργότερα με παίρνει τηλέφωνο κλαίγοντας, μου λέει οτι δεν κατάφερε να προχωρήσει, συγνώμη που σε έβαλα σε αυτή τη κατάσταση, ήταν βλακεία απο μέρος μου κλπ κλπ.
Αυτό είναι ένα παράδειγμα, για το πώς λειτουργεί η κατανόηση.
Δεν σας υπόσχομαι οτι αν κάνατε το ίδιο θα είχε το ίδιο αποτελεσμα. Όμως σας λέω, οτι υπο εκείνες τις συνθήκες η επιλογή μου, ήταν η σωστή. Υπο άλλες συνθήκες, δε ξέρω.
Θα ήταν υποκριτικό απο μέρος μου πάντως, να πω (για εκείνη την περίοδο) οτι αν εγώ είχα κάτι απωθημένο, θα πήγαινα πίσω.
Ήταν μια ακόμα περίσταση που με έκανε να καταλάβω, οτι το πρόβλημα είναι οτι ο καθένας δεν δουλεύει πάνω στον εαυτό του, και τα ελαττώματά μας βάζουν τόσο τον εαυτό μας σε δύσκολές κατάστασης, όσο και τους άλλους. Αν δουλεύαμε με τον εαυτό μας, ψυχολογικα & πνευματικά, δεν θα υπήρχε η ανάγκη για συγχώρεση γιατί θα υπήρχε περισσότερη κατανόηση και λιγότερες λάθος επιλογές. Δεν μ'αρέσει η λογική τη "συγχώρεσης".