
Λέει λοιπόν ο Όσσο:
. «Μόνο δυο φωνές είναι δυνατόν να υπάρχουν μέσα σου - μα δεν υπάρχει καμία φωνή της αγάπης μέσα στον άνθρωπο που είναι γεμάτος από τη φωνή του εγώ. Και δεν υπάρχει καμία φωνή του εγώ μέσα στον άνθρωπο που είναι γεμάτος από την φωνή της αγάπης. Αυτά τα δύο δεν μπορούν ποτέ να βρεθούν μαζί. Είναι ανέφικτο! Είναι ανέφικτο, όπως είναι ανέφικτο να υπάρχουν μαζί, το φως και το σκοτάδι.
. Η αγάπη είναι απούσα μέσα σου, έτσι μέσα σου αντηχεί η φωνή του εγώ. Κι αυτή η φωνή του εγώ σου λέει: “Εγώ θέλω να αγαπηθώ, εγώ θέλω να δώσω αγάπη, εγώ θέλω να πάρω αγάπη” Έχεις τρελαθεί; Δεν έχει υπάρξει ποτέ καμιά σχέση ανάμεσα στο εγώ και την αγάπη. Κι αυτό το εγώ μιλάει συνεχώς για αγάπη, λέγοντας: “Θέλω να προσευχηθώ, θέλω να φτάσω στο Θεό, θέλω να ελευθερωθώ”.
. Το εγώ είναι η απουσία της αγάπης. Το εγώ είναι η έλλειψη της αγάπης. Κι όσο περισσότερο εξακολουθείς να δυναμώνεις αυτή τη φωνή του δικού σου εγώ, τόσο λιγότερο θα είναι εφικτό να βρεις αγάπη μέσα σου. Όσο περισσότερο εγώ υπάρχει εκεί, τόσο περισσότερο απούσα θα είναι η αγάπη. Κι όταν είσαι γεμάτος εγώ τότε η αγάπη πεθαίνει απολύτως».

Νομίζω ότι, λίγο ή περισσότερο, όλοι μας κάποια ιδιαίτερη στιγμή στη ζωή μας, έχουμε βιώσει αυτόν τον εναρμονισμό με το κέντρο της καρδιάς μας, έχουμε έστω και για λίγο συνδεθεί με αυτή την πηγή της ευδαιμονίας. Είναι μια κατάσταση που πολύ δύσκολα μπορεί να περιγραφεί με λόγια, όπου δεν υπάρχει φίλος και εχθρός, όπου δεν ξεχωρίζει το καλό απ’ το κακό, όπου δεν υπάρχει στεναχώρια, αγωνία ή άγχος επιβίωσης, παρά μόνον γαλήνη, χαρά και αγαλλίαση. Είναι εκείνη η κατάσταση όπου τα δάκρυα της ψυχής μας αναβλύζουν αβίασταακόμη και σε ανθρώπους που δεν έχουν δακρύσει ποτέ.

Μπορεί η ζωή μας ξαφνικά να έγινε δυσκολότερη. Μπορεί το χαμόγελο να διαγράφεται στα χείλη μας με μεγαλύτερη δυσκολία. Μπορεί η αγωνία μας το τελευταίο διάστημα να έχει περισσέψει. Μπορεί να εισπράττουμε από παντού αρνητικότητα. Ας προσπαθήσουμε όμως να μην αποκοπούμε από αυτή την πηγή της ζωής. Γιατί τότε δεν θα μας έχει απομείνει τίποτα. Εξάλλου σ’ αυτή τη ζωή δεν ήρθαμε με χρήματα. Ήρθαμε με αγάπη! Κι αυτοί που το επόμενο δύσκολο διάστημα θα έχουν την ευλογία να γνωρίσουν αυτή τη δύναμη και να είναι συνδεδεμένοι μαζί της, ας προσπαθήσουν να την προσφέρουν στους συνανθρώπους τους. Ας προσπαθήσουν να μοιράσουν τον εαυτό τους για να δυναμώσουν το φαινόμενο αυτό και να τραβήξουν και τους άλλους μαζί τους.
. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν καταλάβει, πως το να βρεις τη χαρά στη ζωή και να την προσφέρεις στους άλλους, ήταν ένα και το αυτό. Είναι σαν αυτό που έγραψε κάποτε ο Λιούις Μαν: «Η ευτυχία είναι ένα άρωμα. Δεν μπορείς ν’ αλείψεις μ’ αυτό τους άλλους, χωρίς να πάρεις κι εσύ μερικές σταγόνες».

ΠΗΓΗ:
http://okloios.blogspot.gr/2012/07/blog-post_2716.html